In maart heb ik afscheid genomen van het Odensehuis. Afscheid als programmamanager maar niet als persoon. De bezoekers van de verschillende Odensehuizen hebben een speciale plek in mijn hart. Herinneringen aan vele verrijkende ontmoetingen zal ik blijven koesteren en krijgen daarom een vervolg, in welke vorm dan ook. Ik heb gemerkt dat in het klimaat van het Odensehuis talenten zich laten optellen volgens het wonder van het geheel is meer dan de som der delen ofwel 1 + 1 = 3. Daardoor ontstaan diepgang, gemeenschap en levensvreugde.
Het jaar, waarin ik mijn bedrage mocht leveren aan het Odensehuis, heb ik eigenlijk ervaren als een soort avontuur. Het was namelijk in meerdere opzichten een behoorlijk uitdagende periode. En heel belangrijk: het was en is vooral een gezámenlijk avontuur. We gaan allemaal immers voor hetzelfde: in goed nabuurschap een ontmoetingsplek creëren van, voor en door mensen die te maken hebben met dementie.
Zo ging het om vragen als: hoe vinden wij ondanks de Corona-beperkingen mogelijkheden op maat om met elkaar contact te houden? Wat kan het Odensehuis in Coronatijd betekenen voor mensen die voor het eerst kennismaken met het Odensehuis? Wat brengt Corona aan het licht als het gaat om leven met dementie? Hoe komt het ‘DNA’, de eigenheid, van het Odensehuis tot haar recht binnen de kaders van de WMO in Amsterdam? Hoe bereiden we ons voor op uitbreiding van activiteiten? Hoe kan het Odensehuis in de stadsdelen aansluiten bij het palet aan support voor mensen die te maken hebben met dementie?
Met elkaar hebben we op deze vragen de nodige antwoorden gevonden; denk bijvoorbeeld aan inhoudelijke ontwikkelingen (zoals OdenseTV, de Bomenwandelingen, muziek- en poëzieprojecten in het kader van Dementalent), het delen van Lief & Leed, verdere samenwerking met andere organisaties zoals in het Huis van de Tijd maar ook op andere locaties, en door middel van speciale seizoenkranten. Bijzondere waardering voor onze inschrijving op de aanbesteding, herinrichting van de bedrijfsvoering, duurzame aanpassingen van de huisvesting t.a.v. Corona, kwartier maken in andere buurten van de stad, een vernieuwde website. Eigenlijk te veel om op te noemen.
Na jaren van regelmatig te hebben geweven, volg ik sinds 2017 een weefopleiding bij De Ambachtelijke Weverij in Amsterdam. Het weven vanuit ‘Art & Craft’ [kortweg: kunst ontstaan uit vaardigheid] liet mij niet meer los en gaandeweg was ik eraan toe de stap te zetten naar professioneel wever-schap. Dit bleek voor mij niet te combineren met de veelzijdige baan van programmamanager bij het Odensehuis. Bij het thema dementie blijf ik betrokken via mijn initiatief Het Dementiemuseum i.o.
Graag wil ik jullie hierbij allemaal – deelnemers, mantelzorgers, vrijwilligers, ZZP-ers, medewerkers en het bestuur van het Odensehuis als ook de vele andere betrokkenen en samenwerkingspartners, donateurs en financiers, voorganger en opvolger – hartelijk danken voor de openheid, support en het vertrouwen!
Annette Beeftink