Mijn eigen weg
‘Als ik dement wordt, dan hoeft het voor mij niet meer.’ Een veelgehoorde uitspraak over het schrikbeeld dat Alzheimer heet. Maar hoe gaat het vervolgens, als de diagnose is gesteld? Kruispunt volgt Harry van Oorschot en Bertie Baets, twee mensen met dementie. De één kiest voor de dood, de ander bewust voor het leven.
In gesprek
Ze komen elkaar regelmatig tegen in het Odensehuis in Amsterdam Zuid, een centrum waar mensen met beginnende dementie de dag kunnen doorbrengen. Met elkaar in gesprek zijn tachtiger Harry en Bertie (72), die op een totaal andere manier met hun ziekte omgaan. Harry wil euthanasie, omdat hij niet wil aftakelen. Bertie kiest er juist voor om haar ziekte te accepteren.
Opgelucht
Harry worstelt met het dilemma dat je eigenlijk te vroeg moet sterven als je dement bent en euthanasie wil. Als je te lang wacht ben je niet meer wilsbekwaam en wordt je euthanasieverklaring ongeldig verklaard. Harry vond hij dat hij snel achteruitging en begin september vertelde hij dat hij aan het einde van de maand tot euthanasie zou overgaan. Hij was opgelucht dat hij ervoor in aanmerking kwam. Omdat hij nog best goed was, kreeg hij van zijn omgeving vaak de vraag: ‘Waarom nu al?’ maar Harry vond: liever te vroeg dan te laat.”
Genieten
Bertie probeert ondertussen nog zoveel mogelijk van het leven te genieten. Zij wil nog zo lang mogelijk bij haar man en kinderen blijven. Als ze dingen niet meer kan, dan vindt ze wel iets anders wat ze wél kan. Haar zus ligt zwaar dement in een verpleeghuis, dus Bertie weet wat haar te wachten staat, maar toch kiest ze voor het leven: ‘Ik neem niet dezelfde beslssing als Harry, daarvoor leef ik te graag. Ik heb ervaren dat er nog zo veel dingen over blijven om van te genieten en dat je dus niet in zak en as moet gaan zitten als je de diagnose dementie krijgt.’
Kruispunt brengt inspirerende levensverhalen uit het hart van de samenleving.
Presentatie: Wilfred Kemp Samenstelling: Hannie Hoekstra